او را که خـدا آیـنـۀ خـویـشـتـنـش کـرد            آورد به دنـیـا و یـل بت شـکـنـش کـرد

بر خاک نظر کرد علی، خاکْ طلا شد            بر سنگ نظر کرد، عـقـیق یمـنش کرد

در معرکه هرکس به مصافِ عـلی آمد            مـولا زرهِ جـنـگـی او را کـفـنـش کـرد

تا دیـد عـدو روبـرویـش تـیـغ عـلـی را            جان زودتر از ضربه فرار از بدنش کرد

شد اوج سـرافـکـنـدگـیِ دشـمـن حـیـدر            آن کار که با ناقه‌سواران، حسنـش کرد

قـلـب اسدالله فـقـط مخـتـص شـیر است            عشقِ به علی، فاطمه را شیرزنش کرد

در مکـتب خود حضرت زینب به رقیه            مدح علی آموخت و شیرین سخنش کرد

جبریل سعادت ز خدا خواست، خدا هم            در راه حسین بن عـلی سیـنه‌زنش کرد

گـیـرایـی انـگـور جــنـان را نـپـسـنــدد            آن مست که انگور نجف در دهنش کرد

از هجـر عـلی کـعـبه عـزادارتـرین شد            طوری که فقط جامۀ مشکی به تنش کرد

خوش عاقبت آن است که هنگام زیارت            مرگ آمد و با شاه نجف هموطنش کرد